Na het afronden van de Olympische Spelen is achter de schermen hard gewerkt om alles op orde te krijgen voor de Paralympische paarden. Stallen zijn met de hogedrukreiniger schoon gemaakt en gedesinfecteerd, de bakken met ijswater gevuld en de kliniek weer in staat van paraatheid gebracht. Een leger van Japanse dierenartsen staat klaar voor ontvangst, bijgestaan door een internationale groep dierenartsen die hier tevens aanwezig is. Veel landen hebben daarnaast hun eigen (team-)veterinair meegenomen. Door mijn jaren als teamveterinair voor het Nederlandse team is het een weerzien met veel bekende gezichten.

Na de drie paarden van het Australische team, die hier eerder arriveerden, was het gisteren en vandaag de beurt aan alle andere paarden. Het lossen vanuit de vliegtuigen en vervoer met de vrachtwagens naar de venue verliep zonder problemen. Bij aankomst worden alle paspoorten en chipnummers gecontroleerd. Tevens worden de paarden klinisch onderzocht om ziekte of andere aandoeningen uit te sluiten. Inmiddels zijn de tack boxen (opslag voor zadels, tuig en fourage) ingericht, de grooms hebben hun kamers gekregen en een groot deel van de ruiters heeft hun intreden genomen in het Paralympische dorp. De paarden kunnen aan de hand hun benen strekken en even lekker grazen op het terrein waar voorheen de eventing trainingen waren.

Ik ben hier aanwezig voor de imaging, ofwel voor het maken van röntgenfoto’s en echografisch onderzoek. Dit kan zijn in verband met spoedgevallen, maar meestal is het preventief. Eigenaren en teamveterinairs zijn welkom om kosteloos hun paard te laten onderzoeken, mochten ze bijvoorbeeld twijfel hebben wanneer een paard een beetje een dik been heeft of niet helemaal 100% fit is. Gelukkig hebben we het hier op de kliniek tot nu toe rustig en uiteraard hopen we dat dit zo blijft. Desondanks is het fijn dat alles hier paraat staat voor het geval het toch nodig mocht zijn.

Als collaborator eet ik met de medewerkers mee. Ik moet zeggen, dat is een bijzondere ervaring. Zoals alles hier is het strikt geregeld en is even een hapje eten tussendoor niet de bedoeling. Aan 1 kant van het gebouw is de balie waar je in kunt checken. Je barcode (met je accreditatienummer dat werkelijk overal voor nodig is) wordt gescand. Op basis van het aantal dagen dat je inmiddels gewerkt hebt krijg je vervolgens een kadootje. Dit kan alles zijn van een pin tot een ticket voor een loterij of zelfs een horloge. Daarna geeft deze vriendelijke man je een voucher. Via een strikt afgezet pad (afsnijden wordt niet gewaardeerd) gaat het richting de volgende meneer. Hier wordt de voucher weer ingeleverd en mag je een maaltijd uitkiezen. In Bento Boxen (van die borden met vakjes) worden ontbijt, lunch en diner geserveerd. Er zijn 5 opties, waarvan er dagelijks 4 op een willekeurig moment verkrijgbaar zijn. Kip, vlees of vis zijn de opties. Voor de vegetariër als ik blijft het beperkt tot een beetje rijst of een broodje. Gelukkig heb ik van Ian de hoefsmid een grote Engelse pot witte bonen in tomatensaus mogen ontvangen als aanvulling op deze basis. En zo lijkt mijn dieet hier stiekem toch weer een beetje op dat van de Spelen in Rio.

Dan wordt het interessant, want we gaan met de Bento Box de straat op en wandelen een stuk richting de eetzaal aan de overkant. In verband met corona zijn op iedere tafel eindeloos veel plastic schermen geplaatst. Daarnaast is het verboden om tijdens het eten te praten. De Bento Box gaat 2 minuten de magnetron in en wordt daarna zwijgzaam genuttigd. Gelukkig maakt 1 ding het helemaal goed: het toetje! IJs in 4 smaken op voorraad.

Door naar het volgende interessante onderdeel: De Japanse afvalscheiding. Word je in Nederland soms moe van het sorteren van grijs, groen of plastic? Hier is een uitgebreid foto stripverhaal opgehangen en word je door een vrijwilliger begeleid om nauwkeurig in 7 categorieën te scheiden. De meest indrukwekkende is het een na laatste station waar je een zwart plastic folietje van je plastic Bento Box-onderkantje moet zien af te pellen zonder deze te breken (en ik kan je vertellen, dat vergt enige oefening).

Het is fijn om de paarden hier te hebben en ik kijk uit naar de trainingen. Tussen de middag is er altijd een siësta periode van 11 tot 4 voor de paarden, in verband met de warmte. Deze gebruiken mijn collega’s en ik om zelf een work-out te doen (ik moet natuurlijk wel fit zijn om na terugkeer mijn SMDC-collega’s nog bij te kunnen houden). Radioloog Kurt Selberg is zo vriendelijk om ons vanuit Amerika iedere dag een nieuw trainingsschema toe te sturen, zodat we egaal gespierd terug zullen keren na de Paralympics. Ik heb de afgelopen dagen spieren ontdekt, waarvan ik nog niet wist dat ik had…

Groeten vanuit een zonnig Baji Equestian Park!

Brenda