CROSS COUNTRY

Paard en mens in de schijnwerpers

Het is cross country dag vandaag en reeds om kwart over drie op de zondagochtend tijd om op te staan. Omdat het bed in mijn luxueuze hotelkamer het grootste oppervlakte bestrijkt, zou je verwachten dat slapen het minste probleem is. Niets is minder waar. De jetlag doet goed zijn best en helaas heb ik afgelopen nacht slechts enkele uurtjes geslapen. In de lobby aangekomen blijken reeds een dertigtal ‘technical officers’ (rode shirts) met wisselende staat van aanwezigheid zich te hebben verzameld. Bij een hotel verderop staan een viertal grote bussen gereed om een honderdtal rode en blauwe shirts richting Sea Forest (SF) te transporteren. Sea Forest is de venue van de cross country in Tokio Bay area, dat door Tokio stad is aangewezen en gefinancierd voor dit grote spektakel. Wel goed om even stil te staan bij de noodzakelijke financiële sponsoren zonder wie dit soort evenementen niet plaats kan vinden. Over de JRA (Japan Racing Association), de sponsor van het Equestrian Park, vertel ik morgen meer.

De paarden zijn gisteren van het Equestrian Park overgebracht naar tijdelijke stallen op Sea Forest, om daar in alle rust te kunnen worden voorbereid op de dag die komen gaat. Zoals gisteren reeds gemeld staan er vandaag namens de organisatie een vijftigtal paardenartsen gereed om hun bijdrage te leveren aan de veiligheid en het welzijn van de deelnemende paarden. Om zes uur stipt startte de meeting in de Veterinary Clinic. Deze laatste is een tent, waarover we de beschikking hebben, om (spoedeisende) hulp te bieden. Enkele stallen, bloedanalyseapparatuur, endoscopie, echografie, röntgen en airco (yes!) zijn aanwezig in dit tijdelijk onderkomen. Met drie specialisten dekken we de lading: orthopedie (klinische diagnostiek en beeldvorming), chirurgie (wonden) en inwendige ziekten (denk aan metabole aandoeningen, zoals hittestress en spierproblemen).

Tijdens de briefing worden nogmaals alle posities in het speelveld doorgenomen: iedere hindernis beschikt over een paardenarts, een steward en een jurylid. Deze zijn verantwoordelijk om bijzonderheden via het ‘control center’ te melden en te acteren in geval van nood. Portofoons zijn in overvloed aanwezig en nogmaals wordt expliciet gemeld hoe te communiceren (voertaal Engels) in korte en bondige zinnen. Een vertaler is aanwezig tijdens de briefing om onze Japanse collega’s in hun moedertaal dit ook nog eens te verduidelijken. De groep is enthousiast, ervaren (velen hebben reeds eerder op Olympische Spelen en Wereldruiterspelen deze taak verricht) en heeft zich afgelopen woensdag tijdens de rehearsal (generale repetitie) goed voorbereid op deze belangrijke taak.

Bepakt en bezakt trekken een veertigtal collega’s het speelveld in om een uur voor aanvang (kwart voor acht) in positie klaar te staan. Een zestal paardenambulances met een paardenarts, steward en chauffeur staan ook in het speelveld opgesteld om, in geval van nood, binnen enkele minuten een paard richting de kliniek de kunnen vervoeren. Deze ‘ambulances’ zijn speciaal gebouwde paardentrailers met afneembare voor- en achterladers, airconditioning, takels etc. Tevens begeven zich twee auto’s in het speelveld met aan boord control managers (ook weer een paardenarts, stewards en chauffeurs) die binnen een minuut ter plaatse kunnen zijn om te assisteren.

Al met al een grote organisatie enkel gericht op ondersteuning bij calamiteiten met de sportpaarden. Naast deze organisatie is er een (identieke) organisatie voor de veiligheid van ruiters, amazones, ondersteunend personeel (grooms, trainers, teamartsen) en derden. Hypermoderne veldambulances zijn speciaal ontworpen om snel te kunnen handelen. Een leger aan juryleden, cooling down managers, hindernismanagers, broadcasting, catering en ga zo maar door, zijn allen paraat om de dag goed te laten verlopen. Het is een drukte van jewelste en dan nog te bedenken dat door COVID ook hier geen publiek aanwezig zal zijn (scheelt weer tienduizend man).

Het is kwart voor acht en het eerste startschot wordt gegeven. Iedereen heeft maar één doel voor ogen: vele (liefst alle) paarden die de finish halen en geen ongelukken van wat voor aard dan ook. In de kliniek heb ik mijn positie ingenomen. Klinkt heel wat maar is gewoon rondlopen, op een stoel zitten en via meerdere monitoren de wedstrijd volgen in de hoop dat we de komende drie uren weinig om handen zullen hebben. Het verloop van de wedstrijd hebben jullie bij het lezen van deze blog waarschijnlijk reeds in geuren en kleuren via de media vernomen. De eerste combinatie strandde reeds in het begin door een val (paard en ruiter in orde) en de schrik binnen de organisatie zat er direct in: slecht begin en wat gaat er volgen.

De wedstrijd zelf verliep volgens tijdsplanning. Door enkele incidenten (zoals een val, vermoeidheid, hittestress, een verkeerd parcours) is de wedstrijd een paar keer stilgelegd. De tijd stond om 7min 45 en werd door een handvol ruiters gehaald: dikke chapeau! Direct na de finish gaan de paarden naar de cool down area, waar de teams met de hulp van grote ventilatoren en vele emmers ijswater de paarden koelen tot normale temperaturen. Hierna volgt een laatste inspectie, waarna de paarden zich terug naar de stallen mogen begeven. Aldaar worden ze verder in de gaten gehouden en krijgen ze de nodige zorg.

Op de kliniek hebben we (helaas) enkele patiënten gezien en bijgedragen aan het stellen van de juiste diagnose. Ook hier geldt dat een diagnose de basis is voor een optimale behandeling en prognosestelling. Inhoudelijk ga ik om deontologische reden (duur woord dat plichtsethiek betekent) uiteraard niet in op wat er de laatste uren voorbij is gekomen. Rond kwart over elf gaat het laatste paard over de finish en na het middaguur is het eerste transport met paarden op de terugweg naar het Equestrian Park. Het spreekwoord vele handen maken licht werk gaat ook hier op want binnen een uur is de gehele kliniek ontmanteld en is alles ingeladen.

Tijdens de lunch, bestaande uit heerlijke sushi (als je daar niet van houdt, dan zit je hier verkeerd), wordt uitgebreid nagepraat met zijn allen. Daarna ben ik met enkele collega’s met de paardenambulance teruggegaan naar het EQP voor de debriefing. Bij aankomst op het EQP zijn wij en de auto wederom binnenste buiten gekeerd door de bewaking (ik denk militairen) op zoek naar iets. Dit begint te wennen en geeft een gevoel van (schijn)veiligheid maar ja, hoort erbij.

Al met al een drukke dag met vele herinneringen. Ben blij dat ik mijn bijdrage heb kunnen leveren en kijk uit naar morgen: de laatste dag voor de eventers (trot-up/keuring) en het springen.

おやすみなさいそして後で会いましょう
Erik