Deze Paralympische Spelen en de tijd die we in Rio de Janeiro hebben doorgebracht kan ik in 1 woord samenvatten: Wauw!
Het resultaat is overweldigend. Namen we na Londen nog 2 medailles mee naar huis, nu gaan er 7 medailles in de koffers richting Nederland. Aangevuld met de 3 4e plaatsen en 1x een 5e plaats kunnen we concluderen dat de ruiters uitstekende prestaties hebben neergezet.
Frank en Alphaville namen na zowel de individuele test als de kür op muziek een bronzen medaille mee. Rixt won met haar Caraat brons in de individuele test en greep in de kür op een haar na naast het goud, wat haar een prachtige zilveren medaille opleverde. Sanne nam na haar 4e plek in de individuele test sportieve revanche door Paralympisch kampioen te worden in de kür. Met een gouden plak om haar hals kon ze daags erna haar 30e verjaardag vieren. Demi pakte met haar knappe merrie Burberry individueel zilver. Nicole greep helaas net naast de medailles individueel, maar kreeg net als haar teamgenoten Frank, Rixt en Demi de bronzen medaille omgehangen voor hun fantastische derde plaats in de landenwedstrijd. Een geweldig resultaat voor bondscoach Joyce Heuitink, dat mede mogelijk werd gemaakt door teammanager Adrianne van Waardenberg en directeur topsport Maarten van der Heijden.
Wauw ook voor de teamspirit! Om deze prestatie mogelijk te maken is een groot team nodig om alle omstandigheden optimaal te maken. Naast mijzelf is Guus Gilsing mee als (humaan) fysiotherapeut. Ook de coaches van de ruiters zijn aanwezig om de trainingen te begeleiden. En natuurlijk worden de paarden tot in de puntjes verzorgd door de grooms. Het Nederlandse team stond als een man achter zijn ruiters en als iemand in de ring was waren allen aanwezig om aan te moedigen. De oranje kleding maakte ons een opvallende verschijning en de Dutchies waren al snel overal bekend. De sfeer onderling was super. Ik ben heel trots deel uit te mogen maken van dit team.
De ontlading was zo groot dat het hele Nederlandse team het podium oprende tijdens de uitreiking van de teammedailles. Het Braziliaanse protocol werd ruw verstoord, maar dat mocht de pret niet drukken. TeamNL vierde feest. Op dat moment brachten Caraat en ik onze tijd elders door. Met iedere medaille komt een dopingtest en dus zijn onze paarden allemaal getest. Enkelen twee maal en ook Caraat was inmiddels zo ervaren dat het leek of ze wist wat er van haar veracht werd. Onder toeziend oog van dierenarts Peter Stolk plaste ze netjes in de beker waarna ze zonder klagen bloed liet afnemen. Binnen mum van tijd kon ze richting haar eigen stal voor een welverdiende maaltijd.
Het weerzien met collega (team-) veterinairen uit andere landen was hartverwarmend. Langs de zijlijn hielden we onze paarden in de gaten en moedigden onze ruiters aan. We zagen hen juigen, maar we zagen ook tranen vloeien. Soms van verdriet, zoals bij de Italiaanse wiens paard helaas niet aan de start kon verschijnen. Haar zorgen om de gezondheid van beste maatje. Maar soms ook van vreugde, zoals bij Sanne die met Demantur de kür van haar leven reed en zich Paralympisch kampioen mag noemen. We zagen de coaches zich verbijten van de spanning, terwijl hun ruiters een proef reden. En zagen familie en vrienden uit hun dak gaan als hun geliefden jaren van alles doen en veel laten bekroond zagen worden.
Indrukwekkend boven alles is hetgeen wat ons allen verbindt: de liefde voor het paard. De discipline waarmee de grooms iedere ochtend om 6 uur op stal waren. Het gevoel waarmee een ieder bepaalt hoe het paard die dag in zijn vel zit. Wat meer voer of wat minder. Veel stappen of juist meer rustig grazen. Longeren of liever onder het zadel trainen. Welke oefeningen zijn vandaag goed om het paard te gymnastiseren en optimaal te laten bewegen. De trots als het allemaal samen komt en hun paard als vanzelfsprekend onder zijn ruiter door de baan gaat.
Het was een geweldige tijd. De komende week worden onze medaillewinnende ruiters welkom geheten bij thuiskomst en daags erna gehuldigd door premier Rutte en Prinses Margriet. Ik begeleid de paarden naar huis, zodat ze weer fijn hun eigen stal en wei kunnen betreden. En daarna gaat langzaam de blik richting Tokyo….
Gr, Brenda Hoogelander
Team veterinair paralympisch dressuur NL
