DE HEENREIS
Eindelijk is het zover: mijn reis naar Tokyo 2020 (2021!) is begonnen!
Mijn functie binnen de organisatie van deze Olympische Spelen zal dezelfde zijn aan die van 5 jaar geleden in Rio de Janeiro. Binnen de paardenkliniek op de venue (daar waar het paardensportspektakel plaatsvindt) zal ik als orthopeed klaar staan om de atleten, vaak in samenspraak met teamveterinairen, te ondersteunen aangaande diagnostiek (beeldvorming). Deze Spelen (in tegenstelling tot Rio) deel ik deze functie met mijn Amerikaanse collega Kurt Selberg. Kurt is vanaf de dag dat het eerste paard aankwam aanwezig en ik zal tot de dag dat het laatste paard vertrekt mijn bijdrage mogen leveren aan dit spektakel. Tijdens de Cross Country zullen we beiden ten dienste staan. Tijdens de Paralympische Spelen zal mijn collega Brenda van der Velde-Hoogelander dezelfde functie bekleden (meer daarover later).
COVID maakte de voorbereiding van deze reis ingewikkeld. Meerdere neusswabs de laatste dagen voor vertrek waren noodzakelijk om aan de vereiste negatieve testuitslagen te voldoen. Daarnaast was een duik in de vele e-mails van de afgelopen maanden omtrent de eisen wat ik mee moest brengen aan papierwerk (denk aan temperatuurlijsten van de afgelopen twee weken van mijzelf, health certificates, uitnodiging van de organisatie, de eed dat ik me zal (en moet) gedragen en kopieën van meerdere QR codes) en verschillende verplichte apps (opgelegd door de Japanse overheid). Brenda en Dewi, nogmaals dank voor de moeite die jullie hierin hebben gestopt.
Gisteren (donderdag 29 juli 2021) ben ik vertrokken met KL0861 voor een rechtstreekse vlucht naar Tokio, Narita airport. De vlucht verliep goed: een elftal uurtjes gedood met Netflix, lezen, slapen en niet te vergeten eten en drinken.
Om 8.15 uur, Japanse tijd, werd de landing ingezet. Alle Olympiërs en Olympische stakeholders werd gevraagd om in het vliegtuig te blijven zitten totdat het seintje kwam: de vliegreis was beëindigd, maar het spektakel om het vliegveld te verlaten begon. Kurt deed hier een dikke twee weken geleden ongeveer 9 uur over en ik had de hoop dat alles nu wat meer geolied zou verlopen: we zullen zien J!
STAP 1
Na een leuke begroeting werden we met een 50tal mensen gedirigeerd richting een lange rij met stoelen waar we plaats konden nemen. Ik dacht snel, snel vooraan (stoel 12). Tussen de Amerikaanse turnsters, Nederlandse marathonlopers en schoonzwemsters voelde ik me iets minder atletisch dan thuis in de gym. Na een viertal controles door vriendelijke Japanse vrijwilligers of het papierwerk (paspoort, health certificate, accreditatie, boardingpass (waar was die ook alweer gebleven?) en uiteraard de fameuze OCHA app) werd opgemerkt dat ik geen atleet was (waarschijnlijk gelezen op mijn accreditatie, denk ik) en dat ik even verderop (stoelnummer 56) moest gaan zitten wachten. Zogezegd, zo gedaan en achteraan zaten inderdaad andere ‘stakeholders’ (manager, coach, echtgenoot van, chauffeurs van de Kroatische broadcasting etc.). Hier zittende een tweeënhalf uur de tijd gedood met een leuke kennismakingen met mensen, die niets met paarden hebben. Ondertussen zagen we KL061, nu omgedoopt naar KL062 (Tokio-Amsterdam) alweer vertrekken.
STAP 2
Vergeten te melden dat we niet mochten eten en drinken vanwege de speekseltest (op COVID) die eraan zat te komen. Opnieuw controle van hetzelfde papierwerk en de app. De eerste beeldvormende techniek werd gebruikt (leuk, wellicht beroepsmisvorming): iedereen onderging een thermografiescan ter controle of iemand koorts had. In dit laatste geval: direct een PCR test en indien deze ook nog positief dan linea recta richting het COVID hotel (14 dagen quarantaine). Ik heb het bloedheet en hoop dat dit goed gaat: geluktJ.
De speekseltest: een reageerbuisje tot het streepje volspugen. Lijkt makkelijk, maar valt niet mee met een droge (b) mond. Schuim telt niet en er staan leuke foto’s van loempia’s en citroentjes om aan te denken (hielp bij mij niet). Daarna controle zelfde papieren en app en een nummer van een heerlijke ligstoel verderop: even wachten (lekkere stoel was per definitie al verdacht). Twee uur later, een goed gesprek gehad met de echtgenoot van een olympische amazone (klein wereldje, soms) blijkt dat we allemaal negatief testen: een groene vink, op naar stap 3.
STAP 3
Controle zelfde papierwerk en app. Jawel een inlegvel in het paspoort (rood..) dat de speekseltest geslaagd was (had groen verwacht). Op naar immigration: hier staan wederom meerdere mensen klaar om ons op te vangen (papierwerk en app) en even een handtekening onder een blad vol met Japans geschrift te zetten. Toch maar gedaan om vertraging te voorkomen. Bij de immigratie wat vingerafdrukken en een mooie foto van een vermoeide kop, waarna de volgende QR code in de OCHA app verscheen: “customs”.
STAP 4
Tijd om de koffer te zoeken: deze bleek door vriendelijk personeel keurig te zijn klaargezet om mee te nemen naar de douane (customs). Hier de begeerde “customs QR code” getoond en nog wat herhaling aangaande verklaringen digitaal afgegeven en jawel: ik ben in Japan!
STAP 5
Denk aan de arrivals op Schiphol. Jubelende Japanse jongens en meisjes, die meteen aanbieden om mee te lopen naar de volgende stap: transport. Op de derde verdieping van het gebouw zitten twee dames, die na controle van papierwerk en app precies weten naar welk hotel ik dien te worden afgevoerd. Mij wordt duidelijk gemaakt dat ik nog niet in Tokio ben (haha) en dat we eerst met een busreis van anderhalf uur naar een verzamelpunt worden gebracht (TCAT) van waaruit iedereen verder wordt verspreid. Deze busreis viel alles mee: anderhalf uur enkel gebouwen gezien. Wat en grote stad! Op TCAT aangekomen even papierwerk (geen app), waarna ik een papier kreeg waarop in het Japans mijn hotel werd vermeld om aan de taxichauffeur te geven. Met de taxi tot de voordeur van het hotel gebracht (half uurtje rijden): prima in orde.
Dan is het vier uur in de middag en word ik in het hotel wederom vriendelijk bejubeld door een grote groep vrijwilligers die blij zijn dat ik ben aangekomen (denk ik). Al met al een lange dag geweest waarbij ik nogmaals mijn dank wil uiten aan de fantastisch georkestreerde organisatie. Ben niet echt iemand met veel geduld, maar heb het toch maar even doorstaan, best een beetje trots op mijzelf.
Het hotel heeft een quarantaine regiem: het is niet toegestaan om je naast het eten buiten je kamer te begeven. De hotelkamer is netjes en zeer compact.
Ik ga slapen en kijk uit naar de dag van morgen.
おやすみなさいそして後で会いましょう
Erik